Leo Koopman

De schaduw van de nacht, een ademloos geheim,
Een dame met ogen die de stilte breken.
Haar handen rusten op de donkere tafel,
Waar de tijd zich in duisternis beweegt.

Haar blik, diep en onuitgesproken,
Fluistert woorden die de sterren vangen,
Opgelicht door een schim van licht,
In de stilte van een eeuwig verlangen.