Leo Koopman

Schimmen van zichzelf

In stilte woedt een storm van steen,
van oud verdriet en wat verdween.
Verweven lijnen, kleur en pijn,
verhullen wat eens mocht zijn.

Een schim die door het donker dwaalt,
in vormen die geen mens vertaalt.
Toch leeft er iets, het kijkt terug,
een flard van hen, in rode zucht.