Stil staan bij het heden
ogen gevangen in elkaars tijd.
Beneden wacht de ibis,
bode van vergeten wijsheid,
zijn blik omhoog,
zijn stem ongezegd.
Links een kruis:
een voorouder straalt,
angst en oorlogen opgevangen
als as dat op de wind vergaat.
Rechts fluistert Oviri,
godennaam van verlorenen,
een echo van culturen
die ooit hun waarheid dwongen
met zachte of harde hand.
Maar wie achterom blijft staren,
stolt in zout,
een standbeeld van verlangen
in een wereld die verdergaat.
Wie vooruitkijkt,
vindt structuur,
zwaartekracht en licht,
tijd en leven
de wetten van de wereld
die geen geloof,
maar waarheid zijn.
