Verloren Stem
In stille kleuren spreekt haar blik,
een echo uit een tijd die zwijgt.
Een vrouw gehuld in aarde, licht —
haar naam vervaagd, haar ziel nog heilig.
Boven haar het land dat zong,
de bergen, lucht, de heilige bron.
Een wereld weggeschilderd stil,
maar in het doek leeft wat zij wil.
De totem waakt, een vogel vrij,
hij draagt verhalen, storm en tij.
En aan haar voeten, zacht en stil,
de bloemen van een oud geloof, een wil.
Wie kijkt, die luistert —
en wie luistert, hoort:
de stem van wat was,
nog altijd gehoord.
