Leo Koopman

Hier op de voorgrond ligt zij, ontdaan van tijd,
de zon kust traag haar huid van licht.
Een paard graast zacht in het vergezicht,
vrij als de droom waaruit zij glijdt.

Aan haar voeten groeit verboden pracht,
een boom vol appels in rode schijn.
Tussen bladeren kronkelt traag de lijn
van iets dat weet, van haar oude macht.

Een slang daalt neer, een fluisterend spoor,
zijn ogen oud als het eerste woord.
Zij ademt in — het paradijs wordt verstoord,
en toch blijft alles zoals ooit ervoor.