Schaduwspraak
Langs ’t Spijk, waar water stil getuigt,
wordt licht door boom en tijd verzwolgen.
De gracht, door bladerdak omheugt,
draagt dromen die zich stil verholen.
De lucht hangt laag, een sluier grijs,
waar zon in blad zich heeft verstopt.
Mijn gedachten leeg, mijn penseel wijs
en gaf het licht dat nooit meer klopt.
